نقد قسمت اول فصل دهم سریال The Walking Dead

پس از بیش از هفت ماه انتظار برای شروع فصل دهم سریال محبوب مردگان متحرک یک هفته زودتر از موعد مقرر قسمت اول توسط AMC منتشر و یا به صورت غیرقانونی لیچ شده است. فصل دهم قرار بود ضعف های بزرگ فصل های قبل را پوشش دهد. از فصل هفتم به بعد سریال دچار یکنواختی و کسل کنندگی خیلی بدی شده بود و علاقمندان به این سریال را بسیار ناامید کرده. این سریال به جهت موضوع انتخابی خود و مسیری که در شش فصل اول خود دنبال کرده . علاقمندان بسیار زیادی را به خود جلب کرده است. 

بنظرم سریال The Walking Dead جزء بهترین سریالهای زامبی محور است. انقد که فصل های اول با اصول و زیبا ترسیم شده بود و مسیر داستان درست پیش می رفت که کسی فکر نمی کرد فصل های آخر انقد بی روح و کلیشه ای شود. زامبی ها که باید محوریت اصلی داستان را به عهده بگیرند، کم کم از خط داستانی فاصله گرفتن و دیگر عملاً هیچ اهمیتی در سریال نداشتند و هیچ نقشی را ایفا نمی کردند. 

زمانی که مرگ همسر ریک توسط زامبی ها برای ما بسیار دردناک بود و درام فوق العاده ای در آن شکل گرفت کجا و زمانی که فقط برای پر کردن خلاء های داستانی زامبی هایی را خلق میکردیم که با شکل های مختلف آنها را بکشیم و نابود کنیم . انگار یک سیبل خنده دار و ساده بنظر میرسیدند که حتی بچه ها هم از عهده کشتن راحت آنها بر می آمدند.

البته این را باید در نظر داشت که خط داستانی به سمتی می رفت که نگرش شکل گیری جامعه را بیان می کرد. همان چیزی که در قرن بیستم مارکس بیان کرده بود. زمانی که خطرات محیطی به حد بسیار زیادی کاهش پیدا کند، خطر واقعی خود را نمایان میکند و آنهم خطر “انسان” است. اگر دقت کنید هرچه انسان نسبت به محیط غالب می شود دشمنی انسان با انسان آشکارتر و خطرناک تر می شود. به حدی که در قرن بیستم و بیست و یکم فکر کنم به اندازه نیمی از تاریخ بشریت انسان ها کشته شدند.

البته این خط داستانی به شکل درست و صحیح در بطن فصل های ابتدایی حضور داشت ولی قطعاً مسئله ای که ایجاد می شود این است که خوب این ترس از محیط، جامعه ای از انسان ها را در کنار هم پدید آورد. دیگر چه نیازی به کش دادن داستان وجود دارد وقتی کم کم مسئله اصلی که زامبی ها و آخر الزمان هست به دست فراموشی سپرده میشود، سریال هویت خود را از دست می دهد. بنظرم بهترین کار این بود که در اوج، سریال مردگان متحرک را به پایان می رساندند.

اما برای حل این معضل داستانی به نام نجواگران ساخته شد. نجواگران موجودات شرور پس از عصر نیگان بودند و حد و حدود رذیلت آنها شاید بدتر از  نیگانی ها بود. سازندگان سریال سعی کردند زامبی ها را از حالت منفعل و هدف ثابت تبدیل به موجودات خطرناکی کنند. جوری که دیگر احساس امنیت در کشتن آنها نداشته باشی و هرلحظه احساس کنی که نکند یکی از این زامبی ها نجواگر باشد. هرچه درام فصل نهم کم ، شلختگی فیلمنامه بسیار، تنها چیزی که به ذهن نویسندگان می رسید کشتن تعداد زیادی از شخصیت هایی بود که بار احساسی داشتند و مخاطب را شکه میکردند تا او را راضی کند داستان را ادامه داده و حتی فصل بعدی را ببینند.

پس از پایان فصل نهم و کشته شدن تعداد زیادی از شخصیت ها و مرز بندی بین زنده ها و نجواگران یا طرفداران دنیای مردگان فصل دهم آغاز شد. فصلی که برخلاف تریلر آن اصلاً با موضوع انتقام جویی شروع نشد. تریلری که سازندگان از آن منتشر کردند به صورتی بود که زنده ها تلاش برای نابودی و ساکت کردن صدای نجوای نجواگران داشتند. ولی فصل دهم در حالتی شروع شده بود که همه قبیله ها مسئله را تا حدود بسیاری پذیرفته بودند و سعی میکردند از جنگ و کشته شدن بیهوده جلوگیری کنند. 

البته ترس از نجوا گران در ابتدای سریال به شکل طنزگونه ای به تصویر کشیده شد. نحوه کشتن جدید زامبی ها که به سبک جنگ های قرون وسطایی بود و با فاصله سعی میکردند با زامبی ها برخورد کنند. شاید خنده دار ترین نوع تصویرسازی ترس از نجواگران باشد. از آن بدتر زمانی که شما بخواهید فقط در مقدمه قسمت اول این مدل برخورد با زامبی را نمایش دهید و در مابقی صحنه ها به همان صورت قبلی رفتار کنی . انگار که اصلاً موضوع نجواگران اهمیت ندارد. این سردرگمی عجیب قسمت اول نشانگر حجم بسیار زیاد شخصیت هاست که نمیدونی چگونه باید از همه آنها استفاده کنی. انقد زیاد که مجبوری تکه تکه سکانس هایی را به آنها اختصاص دهی تا عرضه اندامی کنند. و حتی بچه گانه ترین صحنه ها را به وجود بیاوری مانند نکات اخلاقی و اسطوره ای که جودیث درباره ریک به برادر کوچکترش بیان میکرد.

امیدوارم در قسمت های بعدی این کندی و سردی را به فراموشی بسپاریم و فیلم در مسیر تقابل نجواگران با جامعه زنده ها پیش برود همانطور که در انتهای قسمت اول رهبر نجواگران را نشان داده و خبر از رویا رویی و جنگ دوباره میدهد.